Protesten als dagtaak

Protesten als dagtaak

jan doets america tours

amerika & canada
revue 1994

ledere dag en ledere nacht. Van's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Op een beschelden stukje stoep in Lafayette Park, recht tegenover de ingang van het Witte Huls. Connie Picciotto demonstreert sinds 1 augustus 1981 onafgebroken tegen misstanden in de wereld. Als buurvrouw van al drie presidenten is demonstreren haar dagtaak geworden. Samen met haar vriend William Thomas en deeehoorns in het park. Geen van de buren heeeft ze echter ooit ontmoet. Ze vindt Bill Clinton sympathiek, maar betwijfelt of hij haar zal ultnodigen. Haar boodschap: vrede, vrijheld en grechtigheld in de wereld. Acties als "Live By The Bomb...Die by the Bomb' en "Civilized People do not Nuke Fellow Humans'.

Ze zijn mede-oprichters van het White House Anti-Nuclear Peace Vigil. Ze claimt het moderne record voor het langste presidentiele proptest. Deelt pamfletten uit, praat met voorbijgsangers, stelt haar vriend zijn protestborden ten toon. De boodschap is simpel: vrede, vrijheid en gerechtigheid. Neit zo simpel. Dat blijkt uit de reacties. Connie en haar vriend zijn bedreigd en gearressteerd door de politie, geslagen en uitgedaagd door vreemden, genegeerd door de meerheid van hun publiek.

"We offeren veel," zegtt Connie Picciotto, die 43 jaar is. "Maar we houden het vol, want het is het waard."

Een bijzonder leven van een vrouw die geboren is in het westen van Spanje. Ze was al vroeg weeskind. Connie Picciotto werd opgevoed door haar grootmoeder. Toen deze overleed besloot zij naar de VerenigdeStaten te emigreen. Ze was toen 18 jaar oud. Op 21-jarigeleeftijd ontmoette ze een Italiaanse zakenman met wie ze later trouwde. Ze vond een baan als secretaresse op het Spaanse Consulaat. In 1980 ging ze werken als babysitter. In haar vrije tijd begon ze zich op te houden voor het Witte Huis met haar handgeschreven protestborden. Haar roep om gerechtigheid. Ze schreef ook brieven. Op een brief aan Lilian Carter kreeg ze de volgende reactie, "Ik sympathiseer met je zaak, maar ik ben duizend kilometer weg en heb geen macht."

Bevriend

Gaandeweg raakte ze bevriend met andere demonstranten. Ze breidde haar acties uit met protesten tegen de nucleaire bewapening. Ze raakte steeds meer doordrongen van haar doel. Uiteindelijk, op een warme dag halverwege Ronald Reagan's eerste presidentsjaar, pakte ze haar bezittingen en nam de bus near Lafayette Park. Sindsdien verbijft ze daar. Ze leeft op koffie, donuts en brood. Af en toe brengen vrienden haar kaas, fruit en sandwiches. Ze gebruikt het toilet van het nabigelen restaurant en neemt af en toe een douche in een opvangcentrum voor daklozen in het centrum. Germiddid slaapt ze drie uur per dag. Leunend tegen een van haar protestborden.

Kou

"De winters zijn het ergst,"zegt mevrouw Picciotto. Er is geen enkele kleding bestand tegen de kou. De meeste nachten 'ijsbeert' ze dan ook over de stoep om zichzelf warm te houden. Ze leeft van donaties. Op een goede dag 'verdient' ze 15 dollar. Ze geeft het geld uit aan voedsel, het drukken van pamfletten en verf voor haar 'peace rocks' waar ze een aantal jaren geleden mee begon. Nu zijn het populaire souveneirs geworden voor de toeristen, hoewel ze weigert om er geld voor te vragen.

Bedregingen zijn haar grootste zorg Het varieeret van verbaal geweld tot lichamelijk letsel. Acht jaar geleden stompte een marinier haar het gezicht. Soms zijn er bedreigingen van enkele daklozen die het park bewonen. De parkpolitie is een verhaal apart. Slapen wordt beschouwd als kamperen - verboden - en het achterlaten van posters is eveneens verboden. Regelmatig moeten ze op de vlucht. Ondanks die tegenslagen blijzij waar ze is. "Ik kan teruggan naaar de samenleving en gewoon mijn geld verdienen. God heeft echter een belangrijkere taak voor mij uitgekozen."
P.S. van Jan Doets: "Wanneer u een bezoek brengt aan Washington D.C., gaat u dan ook eens langs bij mevrouw Picciotto."